Αθήνα, 23 Ιουνίου 2025

Χαιρετισμός του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων κ. Νικήτα Κακλαμάνη στην εκδήλωση του Μορφωτικού Ιδρύματος της ΕΣΗΕΑ για τα 60 χρόνια προσφοράς του Γιώργου Λιάνη

(Δευτέρα 23 Ιουνίου 2025

ΕΣΗΕΑ  -  Αίθουσα «Γεώργιος Καραντζάς»)

Αγαπητές φίλες - αγαπητοί μου φίλοι,

κυρίες και κύριοι,

κάποτε ο Φρέντυ Γερμανός, με το γνωστό χαριτωμένο τρόπο του, έλεγε:  “Ξεκίνησα να γίνω συγγραφέας, αλλά στο δρόμο έκανα δύο λάθη: έγινα δημοσιογράφος και έκανα τηλεόραση. Ήταν σαν να ξεκίνησα για να χορέψω μπλουζ και όταν έφτασα στην πίστα η ορχήστρα το γύρισε σε ροκ. Tι κάνεις στην περίπτωση αυτή; Xορεύεις ροκ όσο καλύτερα μπορείς”.

Σε αυτό το ροκ ο Φρέντυ δεν ήταν μόνος, ούτε ο μόνος. Λίγο μετά, στην ίδια πίστα, ανέβηκε ένας αληθινός ροκάς. Ένας δημοσιογράφος που υποψιαζόταν το σκληρό ροκ που θα ακολουθούσε μέσα στις επόμενες δεκαετίες. Και το χόρεψε καταπληκτικά...

Ο Γιώργος Λιάνης λοιπόν, “χορεύει” ασταμάτητα εδώ και 6 δεκαετίες. Αυτόν τον «χορό» του γιορτάζουμε εδώ απόψε και είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που συμμετέχω και εγώ σε αυτό το κάλεσμα.

Ακολουθώντας τα βήματά του από τα πρώτα χρόνια στο Αμύνταιο μέχρι σήμερα, κανείς δεν θα μπορούσε να πει με σιγουριά πώς θα εξελισσόταν. Θα γινόταν χημικός; Ποδοσφαιριστής; Δημοσιογράφος, συγγραφέας ή πολιτικός;

Τελικά, όπως αποδείχθηκε, ο Γιώργος περπάτησε τη ζωή αλλάζοντας ρόλους, μέχρι να βρει αυτά που πραγματικά του ταίριαξαν.

Έτσι, το 1969 μπήκε στο δημοσιογραφικό στίβο διαγράφοντας μια λαμπρή πορεία στον Τύπο με “Τα Νέα”, αλλά και σε πλήθος άλλων εντύπων όπως ο “Ταχυδρόμος” και τα “Επίκαιρα”.

Οι διακρίσεις του ως ελεύθερος ρεπόρτερ, αμέτρητες. Οι έρευνές του σφράγισαν τη σύγχρονη μεταπολιτευτική ιστορία, αφού ο ίδιος ήταν μάρτυρας – κλειδί στη δίκη των πρωταιτίων της Χούντας, χάρη στα ντοκουμέντα που κατέθεσε κατά του Παπαδόπουλου, του Ιωαννίδη και του Λαδά.

Και δεν σταμάτησε εκεί. Το 1976 σε ένα τολμηρό οδοιπορικό στα βάθη της Τουρκίας, ο Γιώργος Λιάνης κατόρθωσε να συλλέξει συγκλονιστικά στοιχεία για τους Έλληνες αγνοούμενους της Κύπρου. Ήταν αυτά τα στοιχεία που κράτησε στα χέρια του ο Μακάριος, πηγαίνοντας στις διακοινοτικές συνομιλίες της Βιέννης, αλλά και στον Ο.Η.Ε.

Λίγο αργότερα ο Γιώργος πέρασε από το χαρτί στο γυαλί. Η ερευνητική δημοσιογραφία που αγάπησε και στην οποία διέπρεψε βρήκε την ιδανική συντροφιά με τους “Ρεπόρτερς” κατά τη δεκαετία του ‘80. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην Ιστορία...

Από την τότε ΥΕΝΕΔ και μετέπειτα ΕΡΤ2, μαζί με τον Γιάννη Δημαρά και τον αείμνηστο Κώστα Χαρδαβέλλα παρουσίασαν στη μικρή οθόνη ένα νέο είδος ενημέρωσης, που θα ακολουθούσαν πολλοί μετά από αυτούς.

Η επιτυχία ήρθε μέσα από πρωτοποριακά κοινωνικά ρεπορτάζ για τα ναρκωτικά, τις φυλακές και την ανήλικη εργασία, μέσα από τομές στην πολιτική έρευνα που αφορούσε στα Ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και το Παλαιστινιακό, αλλά και με «προσωπογραφίες» τόσο της Τέχνης όπως του Θόδωρου Αγγελόπουλου, του Καζαντζίδη ή του Κατράκη όσο και της επικαιρότητας όπως του Κοεμτζή ή του Βερνάρδου.

Ένας παλιός Άγγλος ποιητής (ο Μάθιου Άρνολντ) έλεγε πως «η δημοσιογραφία είναι λογοτεχνία υπό πίεση». Στην περίπτωση του Γιώργου θα έλεγα ότι πρόκειται για «ποίηση υπό πίεση». Γιατί με τόσες σημαντικές προσλαμβάνουσες και με τα πρωτόλεια γραπτά του να περνούν από τα χέρια του Μανόλη Αναγνωστάκη δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς… Γι’ αυτό το λόγο πιστεύω πως κατάφερε να περάσει με άνεση στη λογοτεχνική γραφή. Το έργο του σημαντικό τόσο σε βάρος, όσο και σε όγκο. Προσωπικά θα ξεχωρίσω το βιβλίο για τον Τσιτσάνη, για τη Φλέρυ Νταντωνάκη αλλά και το «Συνομιλώντας με τον 20^ο αιώνα», στις σελίδες του οποίου «στεγάστηκαν» κορυφαίες προσωπικότητες της Τέχνης, των γραμμάτων, του αθλητισμού και της επικαιρότητας.

Από τον Μουστακλή, τον Παναγούλη και τη Φαλάτσι, μέχρι τον Ρίτσο, τον Ελύτη και τον Βάρναλη, τον Τσαρούχη και τον Κουν, τον Χορν και τη Λαμπέτη, τη Μελίνα και τον Βάιντα… Κυριολεκτικά, από αυτήν την έκδοση δεν λείπει κανείς.

Η πολυετής δημιουργική πορεία του Γιώργου ήταν η αιτία να συγκεντρώσει ένα εξαίσιο αρχείο, αποτελούμενο από σπάνιο φωτογραφικό υλικό, από μια «βαριά» εικαστική συλλογή με υπογεγραμμένα έργα, από κειμήλια και ενθύμια, αλλά και από μια τεράστια βιβλιοθήκη με δεκάδες χιλιάδες τίτλους. Αυτή θα ήταν μια απλή πληροφορία, αν ο ίδιος δεν αποφάσιζε να κάνει μια γενναία προσφορά στη γενέτειρά του. Αυτό από μόνο του είναι μια μεγάλη κίνηση αγάπης κι ευγνωμοσύνης στη γενέθλια γη. Πέρα από τα «Πρέσπεια» που ο ίδιος εμπνεύστηκε τη δεκαετία του ‘90, πέρα από τις εκδηλώσεις που κατά καιρούς σχεδιάζει στην πατρίδα του, ο Γιώργος θεώρησε χρέος του να επιστρέψει ένα κομμάτι της ζωής και της δράσης του στον τόπο που τον ανέστησε.

Βιβλία υπογεγραμμένα από θρυλικούς λογοτέχνες μας, παρτιτούρες τού Χατζιδάκι και του Θεοδωράκη, προσωπικά αντικείμενα όπως η γραφομηχανή του Χορν, ολυμπιακά ενθύμια και μετάλλια βρήκαν το παντοτινό τους σπίτι στο Αμύνταιο και στους ανθρώπους του. Αυτή η κίνηση από μόνη της είναι δηλωτική τής ανθρώπινης ποιότητας του Γιώργου.

Αυτή η ποιότητα, μαζί με την αγάπη για τον τόπο του, κατάφερε κάποτε να τον βγάλει από τα όρια του επαγγέλματός του και να τον φέρει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Από το 1989 έως το 2011, διακρίθηκε ως βουλευτής στην εκλογική περιφέρεια της Φλώρινας, αλλά και ως υφυπουργός Αθλητισμού. Παρά όμως την επιτυχημένη πολιτική του πορεία, ο Γιώργος ποτέ δεν πήρε αγκαλιά τις καρέκλες. Γιατί, όπως σας προείπα, ο Λιάνης είναι ροκ. Πράγμα που σημαίνει ότι πάνω στις δικές του πεποιθήσεις, εκπτώσεις και παζαρέματα δεν δέχεται. Γι’ αυτό και τον Ιούνιο του 2011 αποχώρησε από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Κάθε τι από όσα σας ανέφερα αποδεικνύουν το υλικό από το οποίο είναι πλασμένος. Ένας άνθρωπος με γωνίες... Με ευθύ λόγο και τεθλασμένες γραμμές δράσης… Ένα πρόσωπο, με σαφές κέντρο αλλά και με πολλούς ομόκεντρους κύκλους ενασχόλησης. Ένας «ροκάς» που «χόρεψε» και εξακολουθεί να «χορεύει» από τον Λεβέντικο της Φλώρινας, μέχρι το βαλς, το ζεϊμπέκικο και το ροκ εν ρολ.

Γι’ αυτό και εκτιμώ βαθιά τον Γιώργο Λιάνη. Γιατί στα 60 χρόνια της αυτόνομης παρουσίας του στη δημοσιογραφία, στα γράμματα και την πολιτική απέδειξε πως όλα όσα αγαπάς αξίζουν τις μάχες που θα δώσεις. Γιατί τελικά αυτά είναι που θα σε ανταμείψουν, αργά ή γρήγορα. Αρκεί να αγωνίζεσαι πάντα με θάρρος, ειλικρίνεια και αυτοθυσία.

Αγαπητέ φίλε Γιώργο,

υποψιάζομαι ότι θα συνεχίσουμε να γιορτάζουμε τις επιτυχίες σου για πολλά χρόνια ακόμα. Ραντεβού λοιπόν στην επόμενη γιορτή σου…

Σας ευχαριστώ.

Επιστροφή