Καλαμάτα, 10 Οκτωβρίου 2025

Ν. Κακλαμάνης: «Η δική μας αθανασία περνά μέσα από τη δωρεά οργάνων»

Αισθάνομαι ιδιαίτερα χαρούμενος που βρίσκομαι σήμερα κοντά σας στην όμορφη πόλη τής Καλαμάτας. Η φιλοξενία της Ευρωπαϊκής Ημέρας Δωρεάς Οργάνων και Ιστών, φέτος στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, είναι πραγματικά μια συγκυρία-ορόσημο, χάρη στη σύμπραξη του τομέα Υγείας τού Συμβουλίου της Ευρώπης και του Ελληνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων.

Απόψε θα μπορούσα να σας απευθύνω δυο λόγια είτε με τη θεσμική μου ιδιότητα, είτε ως δημόσιο πρόσωπο. Όμως, θα προτιμήσω να σας μιλήσω ως γιατρός και ως απλός δωρητής, εδώ και χρόνια.

Και αυτό γιατί για να ζυγίσει κανείς το πολύτιμο φορτίο της δωρεάς και των μεταμοσχεύσεων πρέπει να ακούσει λόγια απλά και ιστορίες αληθινές.

Στην ιατρική σταδιοδρομία μου έζησα αρκετές φορές την ανάγκη- για να μην πω την απελπισία- των ασθενών και των οικογενειών τους, περιμένοντας το κατάλληλο μόσχευμα...

Μέσα στα νοσοκομεία ζήσαμε άλλες φορές μεγάλες νίκες και άλλες φορές συντριπτικές απογοητεύσεις. Οι δεύτερες ήταν εκείνες οι στιγμές που η πολυπόθητη μεταμόσχευση καθυστέρησε ή δεν ήρθε ποτέ...

Ακριβώς γι’ αυτό, επειδή δηλαδή έχω ζήσει τέτοιες συγκλονιστικές στιγμές από πρώτο χέρι, δε θα μπορούσα να μείνω αμέτοχος στην προσπάθεια του Ελληνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων. Ως Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, δούλεψα στενά με τον Οργανισμό διασφαλίζοντας μεταξύ άλλων και το νομικό πλαίσιο λειτουργίας των Μονάδων Μεταμοσχεύσεων Ιστών, Μυελού και Συμπαγών Οργάνων. Ωστόσο, επειδή στη ζωή μου έχω μάθει να υπερασπίζομαι τα ‘πιστεύω’ μου με πράξεις και όχι με λόγια, αποφάσισα από νωρίς να γίνω και ο ίδιος δωρητής. Κάτι αυτονόητο για μένα, αλλά και  σημαντικό για τους ανθρώπους που δεν είναι εξοικειωμένοι με την ιδέα.

Σήμερα, μέσα σε ένα περιβάλλον υπερπληροφόρησης ή και παραπληροφόρησης, είναι καλό να παραδειγματίζουμε, να εξηγούμε και να απλοποιούμε κάποια πράγματα.

Ένα από αυτά είναι και η μεταμόσχευση. Αν σκεφτεί κανείς πως ένας και μόνο δότης μπορεί να σώσει έως και 8 συνανθρώπους του με τη δωρεά οργάνων, αλλά και σχεδόν άλλους 100 μέσω της δωρεάς ιστών, αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για μια κίνηση ανθρώπινου μεγαλείου. Μια χειρονομία υψηλού ηθικού συμβολισμού. Μια απλή πράξη προσφοράς, που δίνει ζωή απ’ τη ζωή μας.

Πριν από μερικές δεκαετίες, μιλώντας δημόσια για τη δωρεά οργάνων, είχα αναφερθεί στην «αθανασία». Σε μια πολυσύνθετη φιλοσοφική έννοια, που ο καθένας τη μεταφράζει ανάλογα με τα βιώματα και τις εμπειρίες του.

Για κάποιους η αθανασία κατακτιέται μέσα από τη δημιουργία οικογένειας. Οι απόγονοί μας μάς εξασφαλίζουν την αίσθηση της συνέχειας σε έναν κόσμο όπου κάποτε εμείς θα πάψουμε να υπάρχουμε.

Για κάποιους άλλους η αθανασία περνά μέσα από τα έργα ή την πνευματική παρακαταθήκη που αφήνουν στον άνθρωπο τού μέλλοντος.

Για μερικούς όμως, τους εκλεκτούς για μένα, η αθανασία επισφραγίζεται με μια άκρως ανιδιοτελή πράξη. Μια πράξη που ξεπερνά τα ανθρώπινα δεδομένα. Γιατί υπερβαίνει τον θάνατο, τον καταλύει και συνεχίζει τον δρόμο της ζωής. Γιατί τελικά αυτό πετυχαίνει η δωρεά: να νικήσει τη φθορά και να δώσει ζωή όχι σε έναν, αλλά σε υπερπολλαπλάσιους συνανθρώπους μας. Είναι κάτι μαγικό, κάτι υπερβατικό, κάτι μεταφυσικό. Και μπροστά σ’ αυτό το μεγαλείο, υποκλίνεται τόσο η Φύση, όσο και η Επιστήμη που του έδωσε φτερά.

Σε μια άλλη «Αθανασία», όπως αυτή που κάποτε ‘φιλοτέχνησε’ ο Γκάτσος με τον Χατζιδάκι, τραγουδήθηκε μια μεγάλη απορία.

Ήταν αυτό το «τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά, ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά »…

Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια προβληματισμού, έρευνας και προόδου, πιστεύω πως έχουμε τις απαντήσεις σε αυτή την απορία.

Η δική μας αθανασία περνά μέσα από τη δωρεά οργάνων. Και αποτελεί την ενσάρκωση της αέναης ροής τής ύπαρξής μας. Είναι στην ουσία η αποθέωση της ανθρωπιάς μας.

Και είναι τώρα οι καιροί για όλους να την «πιστέψουμε βαθιά»…

Σας ευχαριστώ από καρδιάς και εύχομαι η φετινή εκδήλωση να είναι αυτή που θα ενώσει και θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο την εκλεκτή ‘οικογένεια’ των δωρητών οργάνων και ιστών στην πατρίδα μας.

Επιστροφή