Χαιρετισμό απηύθυνε η Αντιπρόεδρος της Βουλής κυρία Ροδούλα Ζήση στην ημερίδα που διοργάνωσε η Ειδική Μόνιμη Επιτροπή Ισότητας της Βουλής, στην αίθουσα της Γερουσίας, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας και με θέμα «Γυναίκα και Μ.Μ.Ε».

     «Μετρώ αμέτρητους αγώνες του γυναικείου κινήματος, μετρώ ναυάγια και κατακτήσεις, αλλά νιώθω, σήμερα, ότι υπάρχει μια συμπαγής, πολύ βαριά ευθύνη, που οφείλει να αναλάβει η διεθνής κοινότητα και οι πολιτικές και κοινωνικές συλλογικές οντότητες απέναντι στη ΓΥΝΑΙΚΑ της ζωής και της προσφοράς, στην Σταχτοπούτα της προσφυγιάς και της θυσίας, στην παγκόσμια γυναίκα της ανθρωπιάς… Και με τρομάζει η Κακιά Μητριά της σιωπής και της αδιαφορίας, που παραμονεύει… Μιλώ για τη σιωπή των υπευθύνων και των αρμοδίων που μας ξεκουφαίνει…» τόνισε η Βουλευτής Μαγνησίας για να συνεχίσει «σαν έτοιμη από καιρό και θαρραλέα», όπως είπε, να θυμίσει την πραγματική σημασία της Ημέρας της Γυναίκας, αυτή που πρέπει να περνά ως μήνυμα κι από τα Μ.Μ.Ε.

Στην εποχή των μεγάλων ανακατατάξεων, αλλά και των μεγάλων προσδοκιών, η παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας είναι μνήμη, τιμή, σεβασμός, απολογισμός, ευθύνη και χρέος, είναι μια πολιτική και κοινωνική αφετηρία διαβούλευσης και δράσης, προκειμένου να δικαιώσουμε τη μνήμη και να πραγματώσουμε τους στόχους. Είναι οι δεσμεύσεις της ίδιας της κοινωνίας, που θέλει ένα σύγχρονο ανθρωπισμό, με φορείς όλους τους ανθρώπους, γυναίκες και άνδρες και θεωρεί καθήκον της τη λήψη μέτρων για την πραγματική ισότητα, τις ίσες ευκαιρίες και την αξιοποίηση των δυνατοτήτων όλων των μελών της, κάτω από το πρίσμα της γυναικείας αξίας, που συμπυκνώνει τις κοινωνικές και δημοκρατικές αξίες και αρχές και προάγει τη συλλογικότητα, την αξιοκρατία και την αρετή της δημιουργίας και της προόδου.

  

Ωστόσο, πέρα από τη σύγκλιση των απόψεων όλων των τάσεων και στάσεων της παραδοχής ότι ακόμη έχουμε πολλά βήματα να διανύσουμε, για να φτάσουμε στο σημείο εκείνο, όπου το ερώτημα περί ίσης μεταχείρισης δεν θα είναι πλέον δόκιμο, ακόμη και σήμερα η ισότητα των δύο φύλων και η γυναικεία φύση ως λόγος διάκρισης σχετίζεται με την ίδια τη δομή της ανθρώπινης κοινωνίας. Ακριβώς για το λόγο αυτό παραμένει στόχος η αλλαγή συμπεριφορών που υποθάλπουν τις διακρίσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών.

Πολύχρονοι αγώνες, θυσίες, διεκδικήσεις του γυναικείου κινήματος, ώσπου να φτάσουμε στο σήμερα να προσμετρήσουμε πολλά θετικά, αλλά και νέες αβεβαιότητες, ανασφάλειες και ένα μεγάλο έλλειμμα δημοκρατίας, αφού το μισό και πλέον του πληθυσμού, οι Γυναίκες, απουσιάζουν ή υποαντιπροσωπεύονται στα κέντρα εξουσίας, στα συνδικαλιστικά και κομματικά όργανα, παντού όπου παίρνονται οι κρίσιμες αποφάσεις που καθορίζουν την πορεία, τη χώρα, την κοινωνική εξέλιξη, την ανάπτυξη, τις διεθνείς σχέσεις, τη στήριξη των δημοκρατικών θεσμών.

Γνωρίζουμε όλοι τη συντονισμένη πλέον δράση σε εθνικό και πανευρωπαϊκό, διεθνές επίπεδο ώστε η γυναίκα να αναλάβει το ρόλο που της αναλογεί και να καρπωθεί αυτά που δικαιούται, όχι μόνο για λόγους απονομής δικαιοσύνης αλλά κυρίως για λόγους γενικότερου συμφέροντος που εξυπηρετούν το σύνολο της κοινωνίας και προάγουν τις υψηλές αξίες της δημοκρατίας, της συλλογικότητας, της αξιοκρατίας, της προόδου. 

Οι τομείς στους οποίους παρατηρείται άνιση μεταχείριση ανδρών και γυναικών έχουν αναπτυχθεί πολλές φορές και δυστυχώς δεν εξαντλούνται σε λίγες γραμμές: η διάκριση σε θέματα απασχόλησης και οι άνισοι όροι εργασίας, η ελλιπής συμμετοχή στα κέντρα λήψης αποφάσεων και την άσκηση εξουσίας, η άσκηση βίας κατά των γυναικών, η επιφόρτιση με πολλούς ρόλους και υποχρεώσεις εντός και εκτός οικιακής στέγης . . . Οι μορφές εκδήλωσης μιας συμπεριφοράς υποβάθμισης της γυναίκας δεν είναι πάντα εμφανείς, αντιθέτως διαφέρουν και αρκετά συχνά είναι έμμεσες. Ο λόγος για την εικόνα της Γυναίκας από τα Μ.Μ.Ε.

Έχουμε ποτέ αναρωτηθεί κατά πόσο ο τρόπος με τον οποίο προβάλλονται από τα ΜΜΕ τα γυναικεία πρότυπα αποτελούν ένα τρόπο έμμεσης άσκησης βίας. Πόσες αξίες θυσιάζονται στο βωμό της τηλεθέασης και ποιά στερεότυπα αναδεικνύονται σε σύγχρονες δημοφιλείς και λαοπρόβλητες φιγούρες. Στερεότυπα που κρατούν τις γυναίκες δέσμιες μιας εικόνας που καλλιεργείται από τα Μ.Μ.Ε. και καταρρίπτουν κατακτήσεις δεκαετιών. Το είναι υπολείπεται του έχειν, η ποιότητα υποκύπτει στην ποσότητα και το τερπνόν δυστυχώς σπανίως συνοδεύεται μετά του ωφελίμου. Έχουμε παρακολουθήσει συχνά την καταβαράθρωση από τα ΜΜΕ της γυναίκας που ξέρει να μάχεται, να αντιστέκεται, να κατακτά και την προβολή κενόδοξων προτύπων, που αρέσκονται και αρκούνται στην εικόνα και απαξιώνουν το λόγο, την προσωπικότητα, την ουσία. Όλα εμπορικά και εμπορεύσιμα, όλα υπέρ του κέρδους;

Σε μια εποχή που θεσμοί και αξίες αμφισβητούνται, ίσως προκύπτει ανάγκη επαναπροσδιορισμού των όρων που χαρακτηρίζουν αυτούς τους θεσμούς και αξίες. Η ουσία όμως όποιο όνομα και να πάρει παραμένει άφθαρτη στο χρόνο όπως ακριβώς και η γυναίκα, ως ουσία προσφοράς, καλλιέργειας, δημιουργίας, καλλιτεχνίας.

 

Η παραμορφωτική εικόνα της τηλεόρασης στέλνει στρεβλά, λάθος μηνύματα σε όλους και στις ίδιες τις γυναίκες… Και αυτό είναι παραπολιτική… και παραπληροφόρηση… “L’ imagepeutmentir”, λένε οι φίλοι μας οι Γάλλοι, «η εικόνα μπορεί να πει ψέματα», και το διαπιστώνουμε, όταν απουσιάζουν από την τηλεοπτική εικόνα οι γυναίκες της καθημερινότητας, με τα σωρευμένα προβλήματα στον οικογενειακό και εργασιακό χώρο, με τον αξιοπρεπή τους αγώνα σε αντίξοες συνθήκες, με τις επιτυχίες τους και τη μόρφωσή τους, με τη δημιουργικότητά τους. Απουσιάζει η γυναίκα της πραγματικής ζωής, της βιωμένης πραγματικότητας. Απουσιάζει ο γυναικείος αξιακός λόγος… Κι ενώ έχουμε καλό θεσμικό πλαίσιο, έχουμε συγκεκριμένους νόμους… κάτι συμβαίνει, με την κουλτούρα της ενημέρωσης, της παρουσίασης, της εικόνας… Αλήθεια, τι γίνεται με το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο;

Έχει επίσης ενδιαφέρον να εξετάσουμε σε ποιο βαθμό η γλωσσική πολιτική έχει αντίκτυπο στα Μ.Μ.Ε, δεδομένου ότι ο Τύπος και η τηλεόραση παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση κοινωνικών στάσεων και γλωσσικών συνηθειών. Στην πατρίδα μας, στην Ελλάδα της δημοκρατίας και του πολιτισμού, όχι μόνο η πορεία προς την ισότητα των φύλων, αλλά και η αποτύπωσή της στο λόγο και στην εικόνα υπήρξε μακρά και επίπονη. Υπάρχει δρόμος ακόμα μπροστά μας, γιατί υπάρχουν ρίζες βαθιές στην πατριαρχική δομή της κοινωνίας μας και στη νοοτροπία – έθος, του λόγου και της εικόνας – στερεοτύπου.

Ας τα αλλάξουμε… Η γυναίκα – δημιουργός, η γυναίκα – επενδυτής, η γυναίκα – πρωτοπόρος, η γυναίκα που μπορεί να συνδυάζει το δυναμισμό και το όραμα με την κοινωνική ευαισθησία και την κατανόηση, δεν μπορεί παρά να είναι στο επίκεντρο αυτής της πορείας, του λόγου, του μηνύματος και της εικόνας. Η δραστηριοποίηση των γυναικών σε όλους τους κοινωνικούς και οικονομικούς τομείς δεν θα πρέπει απλώς να ενθαρρύνεται, αλλά να θεωρείται δεδομένη και αυτονόητη και να προβάλλεται θετικά. Δεν είναι τυχαίο ότι, όπως δείχνουν όλα τα στατιστικά στοιχεία, οι κοινωνίες που είναι αρκετά ώριμες και «έξυπνες», ώστε να απελευθερώσουν το πλήρες δυναμικό των γυναικών, οι κοινωνίες όπου η ισότητα των φύλων είναι τόσο δεδομένη, ώστε να μην αποτελεί καν ζήτημα πλέον, είναι ακριβώς οι κοινωνίες που χαρακτηρίζονται από οικονομική πρόοδο, πολιτισμό και δημογραφικό δυναμισμό…

Η κυρία Ζήση, απευθυνόμενη στην Υφυπουργό Εσωτερικών κυρία Θεοδώρα Τζάκρη, αναφέρθηκε στο θεσμικό πλαίσιο, στο καταστατικό του Συμβουλίου της Ευρώπης και στα Συμβούλια Υπουργών, που συνιστούν στις κυβερνήσεις των κρατών μελών να προωθήσουν μια γλώσσα, ένα λόγο που να αντικατοπτρίζει την αρχή της ισότητας γυναικών και ανδρών και με αυτό το σκοπό να λάβουν κάθε μέτρο που κρίνεται χρήσιμο, ώστε:

 

1.      Να ενθαρρύνουν τη χρήση, στο μέτρο του δυνατού, μιας μη σεξιστικής γλώσσας, η οποία να λαμβάνει υπόψη, στη σύγχρονη γλωσσική πρακτική, την παρουσία, τη θέση και το ρόλο της γυναίκας μέσα στην κοινωνία, όπως συμβαίνει για τον άνδρα.

2.      Να εναρμονίσουν την εν χρήσει ορολογία στα νομικά, διοικητικά κείμενα και στην παιδεία με την αρχή της ισότητας των φύλων.

3.      Να ενθαρρύνουν τη χρήση ενός λόγου απαλλαγμένου από το σεξισμό στα Μ.Μ.Ε.

Η Αντιπρόεδρος της Βουλής, κλείνοντας, συνεχάρη τον Πρόεδρο και τα μέλη της Επιτροπής Ισότητας της Βουλής και, απευθυνόμενη προς όλες τις γυναίκες, είπε: «Μόνες μας κυβερνήσαμε τη θλίψη μας, μόνες μας βγήκαμε στη βοή των γκρεμών και στων άστρων τον κυκεώνα» και τις κάλεσε σε εγρήγορση, λέγοντας: «Ας ξεκινήσουμε ένα entretien μεταξύ μας. Ας ξεκινήσουμε μια επικοινωνία, ένα διάλογο, μια νέα συλλογικότητα που θα δώσει μηνύματα για μια νέα εποχή της γυναικείας αξίας, της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης. Το έχουμε ανάγκη όλες μας… Το έχει ανάγκη ο κόσμος, η ζωή μας…»