Ομιλίες Προέδρου Βουλής

ΟΜΙΛΙΑ

Κατά την τελετή απονομής του Βραβείου Δημοσιογραφίας «ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΧΟΥ» στο δημοσιογράφο Γιάννη Διακογιάννη (Αθήνα, 3/10/2003)

Με ιδιαίτερη χαρά επιδίδω, σήμερα το βραβείο δημοσιογραφίας «ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΧΟΥ» στον εκλεκτό δημοσιογράφο Γιάννη Διακογιάννη.
Το βραβείο αυτό φέρει το όνομα μιας σπουδαίας ελληνίδας, της Ελένης Βλάχου. Μιας αγωνίστριας της δημοκρατίας και της ελευθεροτυπίας, η οποία δε δίστασε να αναστείλει την έκδοση της ιστορικής «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ» και να αυτοεξοριστεί στο εξωτερικό αμέσως μόλις επεβλήθη η δικτατορία του 1967. Δεν είναι υπερβολή αν λεχθεί ότι η Ελένη Βλάχου και από την πλευρά του πολιτικού κόσμου οι Γεώργιος Παπανδρέου και Παναγιώτης Κανελλόπουλος, με την άμεση και ασυμβίβαστη αντίδρασή τους στη Δικτατορία, υποχρέωσαν το Παλάτι σε αναδίπλωση και στέρησαν τους συνταγματάρχες από κάθε λαϊκή ανταπόκριση στο «εθνοσωτήριο» έργο, που αυθαιρέτως ανέλαβαν εν ονόματι της εθνικοφροσύνης και του αντικομμουνισμού.
Το πνεύμα της αντίστασης στη βία και τον ολοκληρωτισμό που επέδειξε τότε η Ελένη Βλάχου, όπως και πολλοί άλλοι πριν από αυτήν που κοσμούν την ιστορία της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας δημοσιογραφίας, επιβιώνει και σήμερα μεταξύ των λειτουργών της ενημέρωσης.
Επιβιώνει, παρά τις πολλαπλές αντιξοότητες ακόμα και τους κινδύνους ζωής, σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Ινστιτούτου Τύπου που συναντούν οι δημοσιογράφοι στον καθημερινό τους αγώνα να αποκαλύψουν στην κοινή γνώμη την αλήθεια. Ένα από τα πιο λαμπρά παραδείγματα δημοσιογράφου που αντιστέκεται και αγωνίζεται και προκινδυνεύει, αν χρειαστεί, για την αλήθεια, είναι ο Γιάννης Διακογιάννης.
Αυτό προκύπτει εμμέσως από όσα αναφέρει ο ίδιος στην αρχή του κειμένου του, που αποτελεί συμβολή στην έξοχη έκδοση του Ιδρύματος Μαραγκοπούλου, με τίτλο «ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΙΔΗΣΗΣ»: «Πρωτοχρονιά στο βομβαρδιζόμενο Ιράκ. Πάσχα στο βομβαρδιζόμενο Βελιγράδι. Σαρακοστή στην αιματοβαμμένη Παλαιστίνη. Όλα αυτά ασφαλώς είναι ενδιαφέρουσες εμπειρίες για ένα δημοσιογράφο που κυνηγάει την είδηση. Ακόμα και αν το κάνει μέσα στην άδειά του, πολλές φορές με δικά του χρήματα και, κυρίως, χωρίς να γνωρίζει αν θα μπορέσει να φτάσει στην αλήθεια. Γιατί αυτή η αλήθεια είναι που τον βασανίζει και δεν τον αφήνει να ησυχάσει».
Πραγματικός δημοσιογράφος, λοιπόν, είναι αυτός που έχει συνειδητοποιήσει το μέγεθος του δημοκρατικού χρέους και ευθύνης του προς την κοινωνία, της ευθύνης και του χρέους να μην υποκύπτει στις πιέσεις, στους εκβιασμούς, στις παρεμβάσεις και στα κάθε λογής «δώρα» της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, η οποία πάντοτε επιδιώκει να περνά η είδηση, το γεγονός, μέσα από το «φίλτρο» των συμφερόντων της.
Ιδιαίτερα σήμερα που τα Μ.Μ.Ε, πρωτίστως τα ηλεκτρονικά, έχουν υποκαταστήσει οποιαδήποτε άλλη δυνατότητα πληροφόρησης και ενημέρωσης της κοινής γνώμης, που παρείχαν οι παραδοσιακές μορφές ανάπτυξης του πολιτικού διαλόγου, η υπόθεση της δημοκρατίας και της ελευθερίας της γνώμης βρίσκεται, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη εποχή, στα χέρια ή, καλύτερα, στη συνείδηση των δημοσιογράφων.
Αρκεί να αναφερθώ στα πρόσφατα γεγονότα του πολέμου στο Ιράκ, όπου αποκαλύπτεται πλέον σήμερα η καταλυτική παρέμβαση της πολιτικής εξουσίας, μέσω της χρηματοδότησης των μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών, της συστηματικής προβολής της μιας μόνον άποψης γύρω από το μέγα θέμα των «όπλων μαζικής καταστροφής» του Σαντάμ -που ποτέ δεν βρέθηκαν- και της ταυτόχρονης αποσιώπησης ιδιαίτερα σημαντικών στοιχείων, όπως, για παράδειγμα, η συστηματική προμήθεια βιολογικών όπλων και υψηλής στρατιωτικής τεχνολογίας προς το δικτατορικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεϊν από τις ΗΠΑ, την περίοδο κατά την οποία το Ιράκ χρησιμοποιούνταν ως στρατιωτικός βραχίονας εναντίον του Ιράν ή άλλων γειτονικών κρατών.
Είναι παρήγορο ότι, έστω και τώρα, θαρραλέοι δημοσιογράφοι, εφημερίδες, ακόμη και ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί, αρχίζουν να ξετυλίγουν το κουβάρι αυτής της υπόθεσης, η οποία, δυστυχώς, θα ταλανίσει, όπως φαίνεται, για πολλά χρόνια, όχι μόνο τη Μέση Ανατολή, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη, εφόσον συνδέεται με το μέγα ζήτημα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας που μετέτρεψαν ήδη σε μεταστατικό καρκίνο οι «ατζαμήδες» χειρουργοί της Ουάσιγκτον.
Κοινωνίες που έχουν κατακτήσει την οικονομική ανάπτυξη και ηγούνται σήμερα, εκ των πραγμάτων, στον κόσμο, οφείλουν να αντιληφθούν εγκαίρως ότι η εξέλιξη των διεθνών σχέσεων δεν μπορεί να στηριχθεί σε περιορισμό της ελευθερίας έκφρασης της γνώμης και, πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να στηριχθεί σε συστηματικές εκστρατείες παραπληροφόρησης, που υπονομεύουν τόσο το δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης, όσο και την ίδια την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια.
Είναι παρήγορο το γεγονός ότι η Ευρώπη, οι πολιτικές της δυνάμεις και οι πολίτες της, δείχνουν να αντιλαμβάνονται ολοένα και περισσότερο πόσο αναγκαία είναι η διεύρυνση του πεδίου της πολιτικής και ηθικής νομιμοποίησης των αποφάσεων της διεθνούς κοινότητας. Διεύρυνση, που δεν μπορεί παρά να στηρίζεται στην ελεύθερη ενημέρωση, στη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και κανόνων.
Επιθυμώ, με την ευκαιρία της σημερινής εκδήλωσης και της θεσμοθέτησης αυτού του βραβείου, την πρωτοβουλία των οποίων έχει η Γερμανική Πρεσβεία, ως Πρόεδρος της Βουλής, να εκφράσω την ιδιαίτερη ικανοποίησή μου για το γεγονός ότι η Ελλάδα και η Γερμανία βρισκόμαστε σε πλήρη ταύτιση απόψεων σε ό,τι αφορά την υπόθεση της δημοκρατικής εξέλιξης, τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και των διεθνών σχέσεων.
Εύχομαι αυτό το βραβείο να καταστεί θεσμός, που θα επιβραβεύει τη θαρραλέα, υπεύθυνη και δημιουργική παρουσία του έλληνα δημοσιογράφου στον αγώνα για την αντικειμενική ενημέρωση της κοινής γνώμης.
Στο πρόσωπο του Γιάννη Διακογιάννη, του πρώτου τιμώμενου με το βραβείο δημοσιογραφίας «ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΧΟΥ», η ευχή αυτή αποκτά το πλήρες νόημά της. Τον συγχαίρω για τη βράβευσή του και του εύχομαι να συνεχίσει πάντοτε να προσφέρει, με την ίδια τόλμη και ευσυνειδησία, τις μεγάλες υπηρεσίες του στην ελευθεροτυπία και στη δημοκρατία.






Επιστροφή