«Στην πολυκύμαντη ελληνική ιστορία υπάρχουν εποχές δόξας γεμάτες φως και εποχές δύσκολες γεμάτες σκοτάδι. Οι πρώτες ανέδειξαν την Ελλάδα στην ανθρωπότητα. Οι δεύτερες ανέδειξαν Έλληνες που κράτησαν άσβεστη τη φλόγα των ιδεών, της ελευθερίας και της δημοκρατίας μέσα στο σκοτάδι της εποχής. Η δικτατορία του 1967 ήταν μια μαύρη εποχή για την Ελλάδα και τη Δημοκρατία. Υπήρξαν όμως Έλληνες που διέσωσαν την τιμή της δημοκρατίας και κράτησαν όρθιο το δημοκρατικό φρόνημα του λαού διακινδυνεύοντας τη ζωή τους.

Κορυφαίος υπήρξε ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Μοναδικός και απαράμιλλος. Γόνος οικογένειας με εθνική προσφορά, δεν ανέχθηκε να βλέπει την πατρίδα του αιχμάλωτη της δικτατορίας. Και δεν περίμενε από κάποιον άλλον να κάνει κάτι. Μετέφερε στην εποχή του την αρχαία παράδοση των τυραννοκτόνων και σχεδίασε και εκτέλεσε την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα. Γνώριζε τους κινδύνους, γνώριζε και τις συνέπειες. Δεν δίστασε. Και δεν πέτυχε για πολύ λίγο. Ίσως γιατί η Ιστορία τον προόριζε για άλλο ρόλο. Η συνέχεια ήταν ακόμη πιο σημαντική για τη δημοκρατία. Υπέστη τα πάνδεινα βασανιστήρια. Δεν λύγισε, δεν πρόδωσε, δεν συμβιβάστηκε. Έγινε παράδειγμα ανδρείας και δημοκρατικού φρονήματος. 

Η δίκη του μεταβλήθηκε σε γεγονός μεγάλης δημοκρατικής ανάστασης του Ελληνικού Λαού. Με τον Αλέξανδρο Παναγούλη στο εδώλιο του κατηγορουμένου δίκαζε η δημοκρατία και δικάζονταν η δικτατορία. Έτρεμε η δικτατορία την απολογία και αψηφούσε ο Αλέξανδρος Παναγούλης την ποινή. Τα μάτια της δημοκρατικής ανθρωπότητας ήταν στραμμένα πάνω του. Η δίκη απέκτησε μεγαλύτερη αντιδικτατορική σημασία από την απόπειρα.

Μετά την καταδίκη συνέχισε να μάχεται με κάθε διαθέσιμο μέσον. Οι απόπειρες δραπέτευσης συντάραξαν τη δικτατορία. Το όνομά του έγινε συνώνυμο του αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία. Η προσωπικότητά του, οι ικανότητές του και η δράση του έγιναν διαρκής φόβος για τα όργανα της δικτατορίας. Οι δεσμοφύλακες εφοβούντο τον έγκλειστο, η δικτατορία έτρεμε τη δραπέτευση του πνεύματος της δημοκρατίας. Ωσάν να μπορούν να φυλακισθούν οι ιδέες.

Όταν ήρθε η Δημοκρατία ο Αλέξανδρος Παναγούλης βρήκε τη φυσική του θέση στη Βουλή των Ελλήνων. Διότι η Δημοκρατία έχει άλλα μετερίζια αγώνα και άλλα όπλα μάχης. Από τη θέση του αυτή κέρδισε τον εθνικό θαυμασμό και τη διεθνή αναγνώριση.

Η Ελλάδα, η Δημοκρατία και η Βουλή τον έχασαν νωρίς. Κερδίσαμε όμως όλοι οι Έλληνες το πνεύμα της ελευθερίας και της δημοκρατίας, το οποίο ενσάρκωνε και το αγωνιστικό του παράδειγμα που μας κληροδότησε.

Θέλουμε και οφείλουμε να τον θυμόμαστε πάντα: Η Βουλή απεφάσισε τη διάθεση σημαντικού ποσού για να ανεγερθεί ο ανδριάντας του. Αλλά η σημαντικότερη τιμή στη μνήμη του είναι ο δικός μας συνεχής αγώνας για την ελευθερία και τη δημοκρατία του Ελληνικού Λαού».