Ομιλίες Προέδρου Βουλής

ΟΜΙΛΙΑ

Στην έναρξη του Διεθνούς Συνεδρίου του Διεθνούς Γραφείου Ειρνήνης (Αθήνα, 23/10/2003)

Με ιδιαίτερη χαρά σας καλωσορίζω στην πόλη των Αθηνών, στην πόλη της Δημοκρατίας, της Φιλοσοφίας και των Τεχνών.
Στις 6 Οκτωβρίου του 1929, σ’ αυτήν εδώ την αίθουσα που βρισκόμαστε σήμερα, ξεκινούσαν οι εργασίες τους 27ου Συνεδρίου του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης.
Όλες οι μεγάλες προσωπικότητες του πολιτικού, πνευματικού και καλλιτεχνικού κόσμου της εποχής -ανάμεσά τους ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, ο Κωστής Παλαμάς, ο Δημήτρης Μητρόπουλος- αγκάλιασαν το Συνέδριο και συμμετείχαν στις εργασίες και στις εκδηλώσεις του.
Αλλά και ο λαός της πρωτεύουσας, σύσσωμος, με πρωτοπόρα τη νεολαία, όπως μαρτυρούν δημοσιεύματα εκείνης της εποχής, πήρε μέρος με ενθουσιασμό στη γιορτή της Ειρήνης.
Χιλιάδες νέες και νέοι, μάλιστα, ανέβηκαν στον ιερό βράχο της Ακρόπολης και άναψαν το «Φάρο της Ειρήνης».
Έχουν περάσει 74 χρόνια από τότε.
Σήμερα, η Αθήνα υποδέχεται με χαρά το 75ο Διεθνές Συνέδριο του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης.
Και, σαν τίποτα να μην άλλαξε παρά τις δεκαετίες που μεσολάβησαν, το φως από το «Φάρο της Ειρήνης» που άναψε το 1929 στην Ακρόπολη, παραμένει πάντοτε το μέγα ζητούμενο της ανθρωπότητας.
Αρκεί να σκεφθούμε ότι, μέσα σ’ αυτά τα 74 χρόνια, εμείς οι άνθρωποι «καταφέραμε» -η χρήση του ρήματος είναι βεβαίως ειρωνική- να κάνουμε εκατοντάδες πολέμους, ανάμεσά τους κι ένα Παγκόσμιο. Δεν υπάρχει σημείο του πλανήτη που να μην έχει επιδείξει μνημεία ηρώων. Μνημεία, δηλαδή, νέων κατά κανόνα ανθρώπων που σκοτώθηκαν, υπερασπίζοντας μια διαφορετική πατρίδα, μια διαφορετική ιδεολογία, αλλά πάντως μια κοινή ελπίδα: την ελπίδα πως η «επόμενη ημέρα» του κάθε πολέμου θα είναι ευτυχέστερη, καλύτερη.
Όλοι γνωρίζουμε ότι η «επόμενη ημέρα» του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κράτησε μισόν αιώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου η ειρήνη δολοφονήθηκε χιλιάδες φορές στις τέσσερις γωνιές της γης.
Και, ύστερα από το τέλος και του «Ψυχρού Πολέμου», κάποιοι μίλησαν για μια παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων. Αλλά αυτή η νέα τάξη έφερε και πάλι πόλεμο, δυστυχία, βία, τρομοκρατία. Με μια λέξη: αδιέξοδο. Ο φαύλος κύκλος διαιωνίζεται, παρά τις ευχές μας, παρά τους αγώνες των ανθρώπων για την ειρήνη.
Δεν πιστεύω, δεν πίστεψα άλλωστε ποτέ, στη δύναμη της νομοτέλειας. Πιστεύω, αντιθέτως, ότι το μέλλον τους οι άνθρωποι το φτιάχνουν μόνοι τους.
Έτσι, δεν πιστεύω ότι ο πόλεμος και η βία είναι γενετικά εγγεγραμμένα στοιχεία στο DNA κάθε ανθρώπου. Αποτελούν κατάρες επίκτητες που το ξέσπασμά τους το ευνοούν οι πιο ταπεινές σκέψεις και επιδιώξεις.
Κι αυτές, με τη σειρά τους, καλλιεργούνται και θεριεύουν, όταν υποχωρεί η λογική, η ανθρωπιά, η έγνοια για το συμπολίτη, το συνάνθρωπο.
Δεν πιστεύω στην κυριαρχία των ενστίκτων.
¶λλωστε, εμείς οι άνθρωποι προοδεύσαμε, κατανικώντας και υποτάσσοντας τα ένστικτά μας.
Έτσι δημιουργήσαμε και δημιουργούμε πολιτισμό.
Τίποτα, λοιπόν, απ’ όσα εξακολουθούν να συμβαίνουν και σήμερα γύρω μας δεν είναι αναπόφευκτο, μοιραίο.
Δεν είναι, για παράδειγμα, αναπόφευκτη και μοιραία η διάλυση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.
Υπάρχουν σήμερα δυνάμεις, που επιδιώκουν να καταστήσουν τον ΟΗΕ αδύναμο, αφερέγγυο, να τον περιθωριοποιήσουν. Αλλά αυτή είναι μια πολιτική επιλογή.
Και απέναντί της βρίσκεται η άλλη πολιτική επιλογή. Εκείνη, που ταυτίζεται με το συναίσθημα και την απαίτηση των πολιτών όλου του κόσμου. Εκείνη, που με συνέπεια υποστηρίζει και η δικιά μας χώρα: η συνεχής ενδυνάμωση του ρόλου του ΟΗΕ στις διεθνείς εξελίξεις, η ενίσχυση του κύρους και των αρμοδιοτήτων των οργάνων του, ιδιαίτερα της Γενικής Συνέλευσης.
Μια παγκόσμια διακυβέρνηση, που θα στηρίζεται στις αρχές του διεθνούς δικαίου και θα εγγυάται την ασφάλεια και την ειρήνη σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Δίνεται, λοιπόν, ένας πολιτικός αγώνας.
Και σ’ αυτό τον αγώνα, πρωταρχική είναι η σημασία της κινητοποίησης και της συμμετοχής της κοινωνίας των πολιτών.
Η κοινωνία των πολιτών είναι ο χώρος συνάντησης όλων των ζωντανών κοινωνικών ρευμάτων και αντιλήψεων.
Αντιδιαστέλλεται ως έννοια και ως αξία προς την ολιγαρχική αντίληψη των κάθε λογής «πρωτοποριών», που εκφράζουν συγκεκριμένα –μειοψηφικά, κατά κανόνα- συμφέροντα.
Κι αυτή η διεκδίκηση αποκτά ιδιαίτερη αξία σήμερα.
Γιατί, σήμερα, στη νέα εποχή της παγκοσμιοποιημένης αταξίας, οι εντάσεις και οι κρίσεις στις σχέσεις των κοινωνιών, οδηγούν στο ξεπέρασμα των παραδοσιακών μορφών σύγκρουσης και των κανόνων τους.
Οι πόλεμοι του μέλλοντος δε θα είναι μόνον πόλεμοι ανάμεσα σε κράτη. Θα είναι και μαζικές επιθέσεις, που θα στοχεύουν στην καταστροφή ολόκληρων κοινωνιών και πολιτισμών. Η τρομοκρατία είναι, δυστυχώς, η νέα μορφή πολέμου που έρχεται.
Και όσο οι αιτίες που τη δημιουργούν και διευκολύνουν την ανάπτυξή της αντί να καταπολεμούνται, γιγαντώνονται, τόσο θα κυριαρχεί στον κόσμο μας η ανασφάλεια και θα βρίσκουν πρόσφορο έδαφος το μίσος, ο ρατσισμός και ο ολοκληρωτισμός.
Εμείς, απέναντι στις γενιές του μέλλοντος, έχουμε την ευθύνη να μην επιτρέψουμε μια τέτοια εξέλιξη.
Να αγωνιστούμε για μια άλλη πορεία της ανθρωπότητας, που θα βασίζεται στις αρχές της προόδου, της ισότητας ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους, ανεξάρτητα από την καταγωγή, τη θρησκεία, το χρώμα, τη φυλή.
Μια πορεία, που θα θέσει στο επίκεντρο τη διάχυση των επιτευγμάτων της τεχνολογικής προόδου και την οικονομική ανάπτυξη σε όλες τις γωνιές του πλανήτη.
Μια πορεία ελευθερίας, δημοκρατίας και ειρήνης.
Αυτό το μήνυμα ετοιμάζεται να δώσει σε λίγους μήνες η Αθήνα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004 θα αποτελέσουν την αφορμή, για να αναβιώσει το πνεύμα της εκεχειρίας. Στην αρχαιότητα, κατά τη διάρκεια των Αγώνων, σταματούσαν όλες οι εχθροπραξίες.
Η Ελλάδα ανέλαβε την πρωτοβουλία, που διευρύνεται συνεχώς η διεθνής απήχηση και υποστήριξή της, να διακοπούν οι όποιες εχθροπραξίες, όπου γης, στη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας θα δώσουν σε μερικούς μήνες το μήνυμα πως η ελπίδα ενός κόσμου ειρηνικού, όπου οι άνθρωποι θα επιδίδονται σε έργα δημιουργικά, σε έργα προόδου, δεν είναι ουτοπία.
Είναι όραμα και απαίτηση όλων των λαών.
Είμαι βέβαιος ότι τις ημέρες που θα ακολουθήσουν, κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου σας, θα συμβάλετε αποφασιστικά στην ενδυνάμωση αυτού του μηνύματος, αυτής της ελπίδας, αυτής της απαίτησης.
Η ελληνική κοινωνία σας υποδέχεται και πάλι με υπερηφάνεια και αγάπη. Υπερηφάνεια, γιατί γνωρίζει ότι η διεξαγωγή αυτού του Συνεδρίου στην Αθήνα αποτελεί τιμητική αναγνώριση των αγώνων του ελληνικού φιλειρηνικού κινήματος, στο οποίο πρωτοστατεί για δεκαετίες η ΚΕΑΔΕΑ.
Αγάπη, γιατί στα πρόσωπά σας χαιρετίζει τους συνανθρώπους, τους συναγωνιστές στον κοινό αγώνα για ένα καλύτερο κόσμο, για ένα κόσμο ελεύθερο και ειρηνικό.
Με τις σκέψεις αυτές και με τις πιο θερμές ευχές μου για επιτυχία στον αγώνα αυτόν, κηρύσσω την έναρξη των εργασιών της Γενικής Συνέλευσης και τους 75ου Διεθνούς Συνεδρίου του Διεθνούς Γραφείου Ειρήνης.









Επιστροφή