«Βρισκόμαστε εδώ σε ανάμνηση τιμής ενός μεγάλου πολιτικού της νεότερης ιστορίας μας, ενός μεγάλου Έλληνα, ενός μεγάλου Ευρωπαίου. Βρισκόμαστε εδώ για να παραδώσουμε, με το έργο αυτό, με τον ανδριάντα που αποκαλύπτουμε σήμερα, την ανάμνηση αυτή, στις επόμενες γενιές. Βρισκόμαστε εδώ για να τιμήσουμε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

Η παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο δημόσιο βίο διέτρεξε τα δύο τρίτα του εικοστού αιώνα. Βουλευτής από το 1935, Υπουργός από το 1946, Πρωθυπουργός από το 1955, Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το 1980. Ορκίσθηκε 7 φορές Πρωθυπουργός και είχε, συνολικά, τη μεγαλύτερη θητεία στην Πρωθυπουργία από όλους τους Έλληνες Πρωθυπουργούς: 13 χρόνια και 4 ημέρες.

Κατά τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άλλαξε

- την άποψη των Ελλήνων για την Ελλάδα,

- την εντύπωση των ξένων για την Πατρίδα μας,

- την όψη και τις δυνατότητες της Χώρας μας.

Πίστευε βαθειά ότι η Ελλάδα μπορεί να αλλάξει μορφή και οι Έλληνες να αλλάξουν μοίρα. Αυτή την πίστη όρισε ως μόνιμο οδηγό του, εισερχόμενος στο Δημόσιο Βίο. Αυτή την πίστη άρχισε να μετουσιώνει σε έργο όταν ανέλαβε, το 1955, την πρωθυπουργία. Μπόρεσε, έτσι, να γίνει ο πρωθυπουργός της ανασυγκρότησης. Θέλησε, πρώτα απ’ όλα, να επουλώσει τα ψυχικά τραύματα ενός λαού, που βγήκε από την τραγική δεκαετία του 1940. Τη δεκαετία του πολέμου, της κατοχής και της εμφύλιας σύρραξης. Πίστευε ότι η ικανότητα δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Πίστευε ότι προέχει η διάθεση προσφοράς στο Λαό. Επέλεξε γι’ αυτό, συνεργάτες από όλο το πολιτικό φάσμα. Έκανε πράξη τη βαθειά πεποίθησή του ότι η Ελλάδα χρειάζεται όλους τους Έλληνες. Κατάφερε έτσι, την ώρα που μαίνονταν ο Ψυχρός Πόλεμος, την ώρα που η Ελλάδα βρισκόταν στο ρήγμα των δύο παγκόσμιων πόλων, να απαλύνει τα εσωτερικά τραύματα της εμφύλιας σύγκρουσης και να αλλάξει την πορεία του Τόπου. Οι διαστάσεις και η ταχύτητα του έργου του υπήρξαν θαυμαστές. Ο ρυθμός ανάπτυξης που πέτυχε την περίοδο εκείνη (από το 1955 έως το 1963), ήταν ίσως ο ταχύτερος στον Κόσμο. Η Οικονομία απέκτησε ισχυρές βάσεις για τις επόμενες δεκαετίες.

Η Ελλάδα μετά τον εφιάλτη της καταστροφής και της ερείπωσης, που είχε αφήσει πίσω της η δεκαετία του 1940, ζούσε τη νέα δεκαετία του θαύματος και της ανασυγκρότησης. Έβγαινε οριστικά από την υποανάπτυξη. Έπαιρνε το δρόμο της ανόρθωσης και της δημιουργίας. Δεν υπήρξε τομέας της εθνικής, της κοινωνικής και της οικονομικής ζωής που να μην κατέγραψε άλματα προόδου. Δημιουργώντας εμπιστοσύνη για το μέλλον της Ελλάδας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εμπέδωσε γόνιμο κλίμα για την προσέλκυση εθνικών και διεθνών επενδύσεων στη Χώρα. Διασφαλίζοντας οικονομική σταθερότητα επέτρεψε στις επενδυτικές πρωτοβουλίες να πιάσουν τόπο και να αποδώσουν σημαντικούς καρπούς. Διατηρώντας το νόμισμα σταθερό και τον τιμάριθμο εξαιρετικά χαμηλά επέτρεψε στον Ελληνικό Λαό να αρχίσει να απολαμβάνει μια πρωτόγνωρη, για την εποχή εκείνη, ευημερία.

Η Χώρα μπήκε στο δρόμο της εκβιομηχάνισης και του εξηλεκτρισμού. Δημιουργήθηκαν τεράστια βιομηχανικά συγκροτήματα. Άλλαξε η δομή της Οικονομίας. Βελτιώθηκε σημαντικά η οικονομική θέση των αγροτών, που αποτελούσαν το κύριο δυναμικό μιας Χώρας που, ως τότε, στήριζε την Οικονομία της στον πρωτογενή τομέα. Πάνω απ’ όλα, όμως, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε πράξη μια πραγματική επανάσταση στα δημόσια έργα. Χιλιάδες μεγάλα και μικρά έργα άλλαξαν τη Χώρα. Με όλα αυτά, δόθηκε νέα δυναμική στην ανάπτυξη και υπήρξε τόνωση της απασχόλησης. Η Χώρα απέκτησε σημαντικές υποδομές. Άρχισε να αλλάζει εικόνα. Άρχισε να αλλάζει όψη. Ταυτόχρονα θεμελιώθηκαν και αναπτύχθηκαν οι δύο μεγάλοι, ως τις μέρες μας, πυλώνες της Οικονομίας μας: Ο Τουρισμός και η Ναυτιλία.

- Ο Τουρισμός απέκτησε βασική υποδομή και οργάνωση. Απέκτησε και το θεμελιώδες στήριγμά του, που είναι η πολιτιστική προβολή.

- Η Ναυτιλία, ύστερα από τολμηρές μεταρρυθμίσεις, βρήκε το δρόμο που την οδήγησε στην παγκόσμια πρωτοπορία. Οι πολιτικές στο ναυτιλιακό τομέα, σε συνδυασμό με την οικονομική σταθερότητα, έφεραν στα ελληνόκτητα πλοία την ελληνική σημαία. Έφεραν μαζί τους και νέες θέσεις εργασίας. Έφεραν πολύτιμο συνάλλαγμα.

Αυτή, ακριβώς, η πορεία ανάπτυξης, επέτρεψε στον Κωνσταντίνο Καραμανλή να αναπτύξει ουσιαστική κοινωνική πολιτική. Πολιτική στηριγμένη σε υγιείς βάσεις: Πολιτική βασισμένη στον παραγόμενο εθνικό πλούτο και όχι σε δανεικά που επιβαρύνουν τις επόμενες γενιές.

Η ίδρυση του ΟΓΑ, ασφάλισε τους αγρότες και την παραγωγή τους. Και αυτό ήταν ένα διεθνώς πρωτοποριακό μέτρο, που εξασφάλισε περισσότερο από το μισό του πληθυσμού της Χώρας. Οι παρεμβάσεις του σε κάθε τομέα έδωσαν ουσιαστικές λύσεις σε σοβαρά κοινωνικά ζητήματα. Η Παιδεία, ο Πολιτισμός, ο Αθλητισμός έκαναν τεράστια άλματα ποσοτικής και ποιοτικής ανάπτυξης. Είναι, μάλιστα, εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός ότι όλο αυτό το έργο έγινε σε εποχή παγκόσμιας ανασφάλειας, διεθνών περιπλοκών και κρίσιμων εθνικών θεμάτων, κυριότερο των οποίων υπήρξε το Κυπριακό. Ρεαλιστής, αλλά και οραματιστής, συνάμα, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έσπευσε, από το 1962, να συνδέσει την Ελλάδα με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και να ανοίξει, έτσι, το δρόμο για την είσοδό μας στην ευρωπαϊκή οικογένεια.

Η προσπάθεια για την αναθεώρηση του Συντάγματος που ανέπτυξε τότε στηριζόταν στην πεποίθησή του ότι η Χώρα ήταν ώριμη για διεύρυνση και εμβάθυνση της Δημοκρατίας. Ότι η Χώρα μπορούσε και όφειλε να διαμορφώσει μια καλύτερη σχέση ισορροπίας ανάμεσα στους πολιτικούς θεσμούς. Στην κρίσιμη, ωστόσο, στιγμή βρέθηκε αντιμέτωπος με πολλαπλές αντιξοότητες.

Λίγο καιρό μετά την αναχώρησή του στο εξωτερικό το 1963, η Χώρα μπήκε σε περίοδο αστάθειας και τελικά στη σκοτεινή εποχή της Δικτατορίας.

Φτάσαμε, έτσι, στο δραματικό αποτέλεσμα της Εθνικής Τραγωδίας στην Κύπρο. Ο Καραμανλής κλήθηκε να σώσει ό,τι μπορούσε να σωθεί και να επαναφέρει τη Δημοκρατία. Πέτυχε, τότε, το δεύτερο θαύμα, της νεότερης Ιστορίας μας. Μετά την οικονομική ανάπτυξη που είχε πετύχει στην πρώτη θητεία του, ερχόταν τώρα το θαύμα της δημοκρατικής αποκατάστασης. Δεκαπέντε (15) χρόνια πριν από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατόρθωσε να δώσει τέλος στις συνέπειες που προκαλούσε ο παγκόσμιος διπολισμός στο εσωτερικό της Πατρίδας μας. Κατόρθωσε να βάλει τέλος στον απόηχο και τις συνέπειες της εμφύλιας σύρραξης. Νομιμοποίησε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας και εργάστηκε με συνέπεια για να πετύχει «ήπια», όπως έλεγε, «πολιτικά ήθη». Έδωσε στη Χώρα το πιο δημοκρατικό, το πιο προοδευτικό Σύνταγμα. Θεμελίωσε την πιο μακρά περίοδο σταθερότητας και ομαλότητας από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους. Συνέχισε με επιτυχία το έργο της ανάπτυξης σε όλους τους τομείς. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε μια σαφή ιδέα για την Ελλάδα. Είχε, πάνω απ’ όλα, μεγάλες πολιτικές αρετές. Όπως γράφει ο Στρατηγός Ντε Γκώλ στα απομνημονεύματά του: «Αυτή η χώρα που η πολιτική της ζωή είναι τόσο δαντελωτή όσο και οι ακρογιαλιές της και τόσο πολύμορφη όσο ο ορίζοντας των βουνών της ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κατορθώνει να την κυβερνήσει».

Το σημαντικότερο έργο της πολιτικής προσφοράς του, μετά το 1974, υπήρξε αναμφισβήτητα η ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Κατάφερε να πείσει τους τότε ευρωπαίους ηγέτες ότι η είσοδος της Ελλάδας στους κόλπους της ΕΟΚ θα υπογράμμιζε την πραγματική διάσταση του ευρωπαϊκού οράματος. Μιας ένωσης δηλαδή, που δεν θα περιοριζόταν σε οικονομική συνεργασία. Μιας ένωσης κρατών και λαών γύρω από τις θεμελιώδεις αρχές και τις αξίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Του πολιτισμού, που έχει βαθιές ρίζες στην Ελλάδα. Το όραμα που είχε δρομολογήσει το 1962, έγινε πραγματικότητα το 1980. Πίστευε ότι η Ευρώπη (που είχε πάρει ακόμη και το όνομά της, από την Ελλάδα) χρειαζόταν την Ελλάδα. Αλλά και η Ελλάδα χρειαζόταν την Ευρώπη: Για να διασφαλίσει την εδραίωση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Για να υπερασπιστεί αποτελεσματικότερα τα εθνικά δίκαια και τα δικαιώματά της. Για να αποκτήσει νέα αναπτυξιακή δυναμική. Με αυτές τις πεποιθήσεις, με ακατάβλητη εργατικότητα, με πίστη και επιμονή, με συνεχείς προσωπικές παρεμβάσεις στους Ευρωπαίους ηγέτες, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέτρεψε αντιρρήσεις, παραμέρισε επιφυλάξεις και πέτυχε την είσοδο της Ελλάδας, στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια. Είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα της Μεταπολιτευτικής Περιόδου.

Από το 1980 ο Καραμανλής γίνεται Πρόεδρος της Δημοκρατίας και από το 1981 η Ελλάδα μπαίνει σε μια νέα πολιτική εποχή. Ο Καραμανλής, ακόμα και όταν διαφωνεί μαζί τους, στηρίζει τους δύο διαδόχους του στην πρωθυπουργία. Τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Έγνοια και σε ορισμένες στιγμές αγωνία του ήταν να μην αποσταθεροποιηθεί το πολίτευμα. Να μην γυρίσει η Ελλάδα σε εποχές συγκρούσεων και διχασμών. Να μη γκρεμιστεί ό,τι είχαμε κτίσει. Όταν τελειώνει η δεύτερη προεδρική θητεία του αποσύρεται έχοντας κερδίσει το θαυμασμό των φίλων, τον έπαινο των αντιπάλων και την ευγνωμοσύνη των Ελλήνων. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δημιούργησε χωρίς να διχάσει. Έχτισε χωρίς να γκρεμίσει. Έδωσε κοινό όραμα στους Έλληνες. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε αληθινά μεγάλος! Γι’ αυτό θα τον θυμόμαστε για πάντα. Τόσο εμείς, όσο και οι επόμενες γενιές. Η Βουλή των Ελλήνων και το Ίδρυμά της για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία με ομόφωνη απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος και σε συνεργασία με τα Ιδρύματα των κοινοβουλευτικών πρωθυπουργών, που χάραξαν την πορεία της Χώρας στον 20^ο αιώνα, αρχής γενομένης από το 2010, αφιερώνει κάθε έτος προς τιμήν τους, κατά το οποίο θα γίνεται σειρά εκδηλώσεων, το 2010 για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, το 2011 για τον Γεώργιο Παπανδρέου, το 2012 για τον Ανδρέα Παπανδρέου, το 2013 για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, το 2014 για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, το 2015 για τον Κωνσταντίνο Σημίτη. Τιμούμε το μεγάλο πολιτικό, σήμερα, 23 Απριλίου, ημέρα που έφυγε από τη ζωή το 1998 και συγχαίρουμε όλους εσάς, κ. Δήμαρχε και αγαπητοί Δημοτικοί Σύμβουλοι, τους υποστηρικτές για την κατασκευή του ανδριάντα, το Ίδρυμα Κωνσταντίνος Γ. Καραμανλής που είχατε αυτή την πρωτοβουλία. Είναι, άλλωστε, αυτονόητο ότι τα έργα μνήμης και τιμής συνιστούν τιμή, όχι μόνο για τους τιμώμενους, αλλά και για τους δημιουργούς τους».