Κυρίες και Κύριοι Συνάδελφοι,

 

Η Βουλή των Ελλήνων, σήμερα, θυμάται και τιμά τη φοιτητική εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Τιμούμε τους πρωταγωνιστές μιας κορυφαίας πράξης αντίστασης στη δικτατορία των συνταγματαρχών.

Τιμούμε τους νέους που με γενναιότητα και αυταπάρνηση ανέλαβαν ένα παράτολμο εγχείρημα, που έδωσε τέλος στον αυταρχισμό και την πολιτική ασφυξία που είχε επιβάλει η στρατιωτική δικτατορία.

Τιμούμε, πάνω απ’ όλα, όσους θυσιάστηκαν και αναδείχτηκαν σε διαχρονικά σύμβολα των αγώνων για ελευθερία και δημοκρατία.

Τα 37 χρόνια που μεσολάβησαν από τα γεγονότα του 1973, δεν είναι πολλά σε σχέση με τη μακρά ελληνική ιστορία. Ωστόσο, κάθε χρόνος που περνάει επιβεβαιώνει την εθνική διάσταση και την ιστορική σημασία της επετείου.

Το Πολυτεχνείο, αντίθετα με άλλες εθνικές επετείους, δεν ανήκει απλώς στη συλλογική ιστορική μνήμη, αλλά αποτελεί μέρος των βιωμάτων πολλών από εμάς και, βεβαίως, ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού. Το Πολυτεχνείο είναι μέχρι και σήμερα μια ζωντανή μνήμη, μια κομβική στιγμή της πρόσφατης ιστορίας μας, που μας έδωσε τη δυνατότητα, σήμερα, να μετρούμε ήδη τέσσερις δεκαετίες πολιτικής σταθερότητας και ευημερίας.

Η Μεταπολίτευση, με την αποκατάσταση της δημοκρατίας, σήμανε την απελευθέρωση από τα τραύματα του παρελθόντος και την οριστική στροφή της χώρας προς το μέλλον.

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το «τέλος της Μεταπολίτευσης». Δεν είμαι βέβαιος πώς το εννοεί αυτό ο καθένας, αλλά υποθέτω ότι για κανέναν δεν υποκρύπτει έναν βαθμό απαξίωσης για το μέγεθος και τη σημασία των αγώνων μιας ολόκληρης γενιάς, που στην πραγματικότητα εξέφρασε την εξέγερση όλων των Ελλήνων ενάντια σε ένα ζοφερό καθεστώς και σφράγισε με τον πιο έντονο τρόπο την απόφαση του ελληνικού λαού να ορίζει δημοκρατικά και ελεύθερα τις τύχες του.

Μπορεί οι ιστορικοί κύκλοι κάποτε να κλείνουν, ή να εξαντλούν τη δυναμική τους.

Έχουμε όμως όλοι μας την υποχρέωση, ιδιαίτερα απέναντι στις νεότερες γενιές, να προστατεύουμε τις μνήμες, να αναδεικνύουμε τους συμβολισμούς και να αποδίδουμε την αναγνώριση που οφείλεται, σε όσους με γενναιότητα και αυτοθυσία έθεσαν τα στέρεα θεμέλια του σημερινού δημοκρατικού μας πολιτεύματος.

Οφείλουμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, πρωτίστως με το δικό μας παράδειγμα, να υπενθυμίζουμε στους νέους ότι ούτε η ελευθερία, ούτε η δημοκρατία υπήρξαν κατακτήσεις αυτονόητες.

Ότι οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου αψήφισαν τον φόβο για την ίδια τους τη ζωή και ανέλαβαν να υπερασπιστούν, εν ονόματι όλων μας, το δικαίωμα να ζούμε σε μια ελεύθερη, σύγχρονη, δημοκρατική χώρα.

Είναι σημαντικό και συγκινητικό ταυτόχρονα το γεγονός ότι οι νεότερες γενιές εξακολουθούν να εμπνέονται από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, όταν θέλουν να επικοινωνήσουν τις δικές τους ανησυχίες, τα δικά τους διλήμματα και αγωνίες, όταν κάνουν τους δικούς τους αγώνες για το καλύτερο μέλλον που οραματίζονται.

Αυτή ακριβώς η δυνατότητα, όχι μόνον του νέου, αλλά και κάθε Έλληνα πολίτη, να εκφράζεται και να διεκδικεί σε συνθήκες απόλυτης ελευθερίας, θεωρώ ότι είναι το βαθύτερο νόημα της σημερινής επετείου.

Τριάντα-επτά χρόνια πριν, σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή, ο ελληνικός λαός, με μπροστάρη τη νεολαία, διατράνωσε την απόφασή του να υπερβεί το παρελθόν και να δημιουργήσει για το μέλλον, τη δημοκρατική χώρα στην οποία έχουμε την τύχη να ζούμε σήμερα.

Ας εμπνευστούμε και εμείς από αυτό το παράδειγμα, που μας υποδεικνύει ότι ο δρόμος που κάθε φορά οδηγεί τη χώρα μακριά από κρίσεις και αδιέξοδα, είναι μία και μοναδική «εθνική» οδός, στην οποία πρέπει να βαδίζουμε όλοι μαζί, με σύμπνοια και ενότητα.