«H Ελλάδα θα ήταν πολύ διαφορετική και η ζωή των Ελλήνων πολύ δυσκολότερη αν δεν βρισκόμαστε εδώ και τρεις δεκαετίες στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η Είσοδος μας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, όπως ήταν τότε το όνομα της Ένωσης δεν θα είχε προχωρήσει ούτε σε ευνοϊκό χρόνο ούτε με ευνοϊκούς όρους αν δεν ήταν στο πηδάλιο της Χώρας ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.

Αυτή υπήρξε αναμφισβήτητα η μεγαλύτερη υπηρεσία που πρόσφερε πολιτικός ηγέτης στην Ελλάδα από την αρχή του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα ως τις μέρες μας.

Δεν ήταν κάτι που έγινε σύντομα ή εύκολα. Όπως και δεν ήταν κάτι ευκαιριακό. Ήταν αποτέλεσμα προσεκτικής, συνειδητής και οραματικής επιλογής.

Από τον Μάρτιο του 1957 όταν υπεγράφει η Συνθήκη της Ρώμης για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε αντιληφθεί ότι το μέλλον της Ελλάδας θα εξασφαλιζόταν καλύτερα στα πλαίσια της νέας ευρωπαϊκής πραγματικότητας.

Δεν περίμενε να δει την εξέλιξη του πρωτόγνωρου για τον Ευρώπη και τον κόσμο πειράματος. Κατάλαβε αμέσως το δρόμο που άνοιξε για την εξασφάλιση των εθνικών και οικονομικών συμφερόντων του Ελληνικού Λαού. Βεβαίως η Ελλάδα μόλις που συνερχόταν από την τραγική δεκαετία του '40 και βρισκόταν σε φάση ταχείας ανασυγκρότησης. Για τον λόγο αυτό επέλεξε την πολιτική των δύο βημάτων. Πρώτα της σύνδεσης και μετά της ένταξης.

Με την παροιμιώδη του αποφασιστικότητα υπέβαλε αίτηση το 1959 ξεκίνησε διαπραγματεύσεις και στις 9 Ιουλίου του 1961 υπεγράφησαν οι συμφωνίες για τη σύνδεση. Κανείς σύγχρονός του Έλληνας πολιτικός δεν είχε τότε αντιληφθεί τη σημασία αυτού του βήματος. Πολλοί δεν το αντελήφθησαν και πολύ αργότερα. Πόσο προφητικά ήταν τα λόγια του εκείνη την ημέρα : «…Πιστεύομεν ότι θα έλθει η στιγμή καθ’ην η Ευρώπη θα περιλάβει εις τους κόλπους της όλους ανεξαιρέτως τους ελεύθερους ευρωπαϊκούς λαούς. Μια ενιαία και ισχυρά Ευρώπη θα αποτελέσει εγγύησιν, όχι μόνον δια την ιδικήν της επιβίωσιν, αλλά και δια την επικράτησιν της ελευθερίας ανά τον κόσμον. Διότι εδώ εις την Ευρώπην, θα κριθεί τελικώς η τύχη του ελεύθερου ανθρώπου…»

Εάν η Χώρα μας είχε ομαλό πολιτικό βίο και δεν μεσολαβούσαν η ταραγμένη δεκαετία του '60 και η θλιβερή Απριλιανή Δικτατορία η Ελλάδα θα ήταν η έβδομη χώρα που θα ενσωματωνόταν στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα λίγα χρόνια μετά τον Ιούλιο του '61. Όταν η θλιβερή και σε πολλά τραγική παρένθεση έκλεισε το 1974 ο Καραμανλής βρέθηκε πάλι στο πηδάλιο και συνέχισε το έργο της Ευρωπαϊκής Πορείας από το σημείο που το είχε αφήσει.

Τα πράγματα όμως δεν ήταν πιά το ίδιο εύκολα. Η απόσταση από την Ευρώπη είχε μεγαλώσει, οι κοινωνικές συνθήκες στη Χώρα είχαν αλλάξει, η ευρωπαϊκή αμφισβήτηση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού είχε ενταθεί.

Όντας ο Καραμανλής πεπεισμένος για την αναγκαιότητα της ένταξης κινήθηκε με ακόμα μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και δράση. Αγνόησε τις αντίθετες φωνές μέσα και έξω από την Ελλάδα. Και έδωσε μάχη και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Διότι πίστευε και βαθιά και ακράδαντα ότι η Ευρωπαϊκή Ένταξη ήταν αναγκαία για την Δημοκρατία, την Οικονομία και την Εθνική Εξασφάλιση. Η τελική έκβαση ήταν αίσια αλλά η μάχη που δόθηκε σκληρή. Στην αίτηση εντάξεως που υπέβαλε η Ελλάδα στις 12 Ιουνίου 1975 απήντησε ουσιαστικά αρνητικά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή 6 μήνες μετά. Άμεση υπερήφανη και καταλυτική ήταν η έκκληση του Κωνσταντίνου Καραμανλή στις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις : «Η Ελλάδα ούτε επιθυμεί, ούτε δύναται να εκβιάσει την ένταξη της στην ΕΟΚ. Αλλά ούτε και θα την εδέχετο αν επρόκειτο να γίνει κατά τρόπον που θα θίγει την αξιοπρέπεια της». Σε μια εβδομάδα το Συμβούλιο των Υπουργών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας έκανε δεκτή την αίτηση της Ελλάδος. Αυτό έγινε χάρις στην ένθερμη στήριξη μεγάλων φίλων της Ελλάδος ο μεγαλύτερος των οποίων εκείνη την εποχή, είναι και σήμερα μαζί μας ο Πρόεδρος Ζισκάρ Ντ’ Εσταίν.

Ο Καραμανλής είχε φέρει μια διστακτική Χώρα σε μια απρόθυμη Ευρώπη. Η ιστορία θα ήταν πολύ διαφορετική χωρίς αυτόν, το όραμα του, τη θέληση του, την ικανότητα του να επιτυγχάνει την υλοποίηση του εθνικού συμφέροντος. Τρεις δεκαετίες μετά φίλοι και αντίπαλοι αναγνωρίζουν την ορθότητα του οράματος, τη δυσκολία του εγχειρήματος, την αποτελεσματικότητα κατά την μάχη και τα οφέλη για τη Χώρα. Ακόμα περισσότερο κατανοούν αυτές τις αλήθειες όσοι εργάστηκαν μαζί του εκείνη την εποχή. Ανήκει και σε αυτούς ο δημόσιος έπαινος.

Περισσότερο ευτυχής από όλους τους εργάτες της ένταξης είναι ο ελληνικός λαός στο σύνολο του, ο κάθε πολίτης γιατί η ζωή του θα ήταν πολύ διαφορετική χωρίς την Ευρωπαϊκή Ένωση. Και η Ελλάδα θα ήταν πολύ διαφορετική χωρίς τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Είναι εθνικό ευτύχημα ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κυβέρνησε την πατρίδα σε εποχές που χρειαζόταν έναν ηγέτη όπως αυτός!».