«Σεβασμιότατε, κύριε Πρόεδρε
Απευθύνω σε εσάς προσωπικά ένα μεγάλο ευχαριστώ, καθώς και σε όλα τα μέλη του διοικητικού συμβουλίου του Πνευματικού κέντρου της Ένωσης Ρουμελιωτών. Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους εσάς που βρίσκεστε σήμερα εδώ προκειμένου, εκτός των άλλων να τιμήσετε και εμένα.
Δεν πρόκειται να σας πω ούτε μια λέξη για τον εαυτό μου διότι καθ’ υπερβολής, ο Πρόεδρος σας είπε περισσότερα από όσα μου αξίζουν και από όσα μου αναλογούν. Άλλα ευρισκόμενος πια προς το τέλος μίας μεγάλης διαδρομής, ενός μεγάλου ταξιδιού, που ξεκίνησε το 1975, θέλω να σας πω δύο-τρία μόνο πράγματα τα οποία δεν είναι γνωστά. Και κυρίως το κάνω, όχι για εμένα, αλλά για έναν άνθρωπο τον οποίο έχω αποφασίσει, αφού δεν τον έχει τιμήσει το κόμμα του, να τον τιμήσω εγώ που του οφείλω ευγνωμοσύνη. Θα καταλάβετε ποιον εννοώ…..
Το 1975 έκανα το αγροτικό ως ιατρός στο Ιωάννινα, στο παλιό νοσοκομείο.

Τώρα πια δεν υπάρχει αυτό το νοσοκομείο, έχουν χτιστεί δύο άλλα πιο ωραία. Όταν τέλειωνα την δουλειά μου, έβαζα μια φόρμα και έτρεχα στην λίμνη. Μία μέρα λοιπόν που εγώ έτρεχα, είδα από την απέναντι μεριά να έρχεται μία μικρή παρέα, που όταν πλησίασε κοντά, στο κέντρο της παρέας, ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ.

Όταν ο Αβέρωφ βρισκόταν στα Ιωάννινα έκανε πάντα αυτή την βόλτα. Του άρεσε, όχι γιατί το είχε ανάγκη βιολογικά αλλά του άρεσε να κρατάει μία γκλίτσα στο χέρι, με το σταυρωτό κοστούμι του, και το πάντα με ένα μωβ γαρύφαλλο στο πέτο.
Νεανίας εγώ τότε, σταμάτησα με θράσος μπροστά του και του λέω «να σας συστηθώ, λέγομαι έτσι, είμαι γιατρός, δουλεύω στο νοσοκομείο… Και τότε ο Αβέρωφ μου λέει «την πατήσατε κύριε γιατρέ». Λέω «γιατί;». Μου απαντά «συνήθως οι πολίτες ζητούν ρουσφέτια από τους πολιτικούς, τώρα εγώ θα ζητήσω από έναν πολίτη ρουσφέτι». Τα χάνω εγώ. Ποιο ήταν λοιπόν το ρουσφέτι που ήθελε να μου ζητήσει ο Αβέρωφ; Μου είπε «ξέρετε στην Κόνιτσα δεν υπάρχει μέχρι στιγμής αγροτικός γιατρός. Θα ήθελα ένα Σαββατοκύριακο το μήνα να ανεβαίνεις πάνω να βλέπεις τους γέροντες και τις γερόντισσες, να τους γράφεις τις συνταγές τον φαρμάκων τους. Τι λες θα το κάνεις;».  «Θα το κάνω» του απαντώ. Ο Αβέρωφ μάλλον δεν πίστεψε ότι πράγματι θα το έκανα.

Μία μέρα όμως με ειδοποιεί ο πρόεδρος του νοσοκομείου, λέγοντας μου «έλα πάνω στο γραφείο μου, σε ζητάει ο κύριος Αβέρωφ». Πήγα στο γραφείο και ο Αβέρωφ μου λέει «δεν περίμενα ότι θα πήγαινες εκεί που σου είπα. Γι’ αυτό, το Σαββατοκύριακο που θα βρίσκομαι στο Μέτσοβο θα έρθεις να σε φιλοξενήσω στο αρχοντικό μου. Έτσι γνωρίστηκα με αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος έμελλε να σφραγίσει τη ζωή μου και να μου αλλάξει την κατεύθυνση. Γι’ αυτό και θεωρώ, ότι ο Ευάγγελος Αβέρωφ είναι ο πολιτικός μου πατέρας. Πράγματι αυτά που είπε ο Πρόεδρός σας, μου τα έχει πει.

Ο Αβέρωφ δεν πρόλαβε να με δει βουλευτή. Πέθανε τον Ιανουάριο του 1990.  Εγώ εξελέγην βουλευτής λίγους μήνες μετά, τον Απρίλιο του ‘90. Είχε προλάβει όμως να με προλογίσει στην παρθενική μου ομιλία που έκανα σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο της Αθήνας. Είχε έρθει πολύς κόσμος, διότι οι εφημερίδες έγραψαν ότι θα μιλήσει ο Αβέρωφ στο «Χίλτον» και είχαν έρθει για τον Αβέρωφ, όχι για μένα! Αλλά ο Αβέρωφ μίλησε για μένα! Τον περίμενα στο πεζοδρόμιο να τον υποδεχθώ. Μπαίνοντας μέσα μου έβαλε ένα φάκελο στην τσέπη και μου είπε «πρόσεξε να μην το χάσεις.

Όταν θα πας στο σπίτι θα ανοίξεις αυτόν τον φάκελο». Ο φάκελος είχε μέσα μία επιστολή  την οποία βεβαίως και έχω κρατήσει, αλλά και χρήματα. Ήταν μια επιστολή νουθεσίας και έγραφε «επειδή είσαι νέος γιατρός και ξέρω ότι δεν έχεις λεφτά, ένα δώρο από μένα για τα έξοδά σου κατά την προεκλογική περίοδο». Αυτός ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ο οποίος, εδώ είστε από όλες τις πλευρές άνθρωποι αλλά δεν είναι κακό να ξέρετε την ιστορία των πραγματικά μεγάλων και σημαντικών ανθρώπων, όταν ανέλαβε το 1981 αρχηγός στη Νέα Δημοκρατία παρέλαβε ένα κόμμα το οποίο χρώσταγε προς τρίτους 75 εκατομμύρια δραχμές. Πούλησε όλη την περιουσία που είχε στο Θεσσαλικό κάμπο, τους αμυγδαλεώνες του, και με τα χρήματα που εισέπραξε ξεχρέωσε το κόμμα. Εγώ είμαι στην παράταξη αυτή από την εποχή της νεολαίας της ΕΡΕ το 1964. Όταν από το νησί μου, την Άνδρο, ήρθα για να κάνω ένα χρόνο φροντιστήριο για να δώσω στην ιατρική σχολή. Ούτε γνώρισα και νομίζω πως ούτε πρόκειται να γνωρίσω κανέναν αρχηγό που να πούλησε περιουσία για να ξεχρεώσει κόμμα.

Γι' αυτό σας είπα κάνω αυτή την αναφορά της ιστορικής μου διαδρομής κι’ όχι για να ακούσετε πως μπήκα στην πολιτική. Γιατί θεωρώ χρέος μου να τιμώ πλέον δημόσια αυτόν τον συγκεκριμένο άνθρωπο.
Μέσα στις πολλές νουθεσίες  που μου είχε στην επιστολή θα σας πω και μία που έκλεινε με αυτά τα λόγια «Νικήτα, ποτέ μη φοβηθείς τον λαό. Τον λαό ένας πολιτικός δεν πρέπει να τον φοβάται. Τον λαό ένας πολιτικός πρέπει να τον σέβεται. Εάν κατορθώσεις να πείσεις τον λαό ότι τον σέβεσαι όλα θα πάνε καλά για σένα». Και πράγματι αυτή η νουθεσία που προσπάθησα όσο μπορούσα να κάνω πράξη απεδείχθη ότι ήταν απόλυτα σωστή. Μπορεί να είστε Ρουμελιώτες, αλλά μένετε στην Αθήνα.

Οι Αθηναίες και οι Αθηναίοι επί 35 συναντά χρόνια κάνετε το ίδιο λάθος και με εκλέγετε να σας εκπροσωπώ στη Βουλή των Ελλήνων για 12 συνεχείς φορές.
Τώρα που είπα την λέξη Βουλή και με αυτό κλείνω .

Θα ήθελα να σας παρακαλέσω να αγαπάτε τη Βουλή των Ελλήνων. Δυστυχώς τα μέσα ενημέρωσης δείχνουν μόνο τα άσχημά μας, γιατί έχουμε και άσχημα…

Όταν ανταλλάσσουμε «γαλλικά» μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας γίνονται πρώτη είδηση σε όλα τα μέσα ενημέρωσης και σε όλα τα δελτία ειδήσεων.

Υπάρχει όμως και η σοβαρή πτυχή της Βουλής,  όπου γίνονται και λέγονται σοβαρά πράγματα. Αυτά δεν τα μαθαίνετε ποτέ, εκτός αν τύχει και παρακολουθείτε το κανάλι της Βουλής κάτι που σας το συνιστώ. Εκεί θα τα ακούσετε. Και είναι πολύ ενδιαφέροντα, όμως ποτέ δεν έχει δημοσιοποιηθεί, δεν έχει προβληθεί, το κοινωφελές και το πολιτιστικό έργο της Βουλής. Εδώ σήμερα ανάμεσά σας βρίσκεται και ο γραμματέας του Ιδρύματος της Βουλής για τον κοινοβουλευτισμό και την Δημοκρατία,  ο καθηγητής ο κύριος Χατζηβασιλείου. Υπάρχει το Καπνεργοστάσιο στην οδό Λένορμαν. Οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες δεν γνωρίζουν ότι ανήκει εδώ και χρόνια στη Βουλή των Ελλήνων.

 

Εκεί γίνονται εκπληκτικές εκθέσεις, εκπληκτικές εκδηλώσεις, εκπληκτικά συνέδρια, και όλα δωρεάν. Η Βουλή εκ του Συντάγματος απαγορεύεται να λαμβάνει λεφτά, αλλά οι αίθουσες και οι χώροι του Καπνεργοστασίου παραχωρούνται σε τέτοιου είδους εκδηλώσεις, ιδιαίτερα σε νέους καλλιτέχνες που ούτως ή άλλως δεν έχουν χρήματα να πάνε σε γκαλερί.

Αξίζει τον κόπο να παρακολουθείτε το τι γίνεται μέσα σε αυτό το κτίριο από επιστημονικής άποψης. Ταυτόχρονα, η Βουλή των Ελλήνων, θέλω να ξέρετε  ότι από το σύνολο των κρατικών δαπανών, μόνο το 2 της χιλίοις παραχωρούνται για τα έξοδα της Βουλής των Ελλήνων. Δηλαδή για κάθε χίλια ευρώ που ξοδεύει το κράτος, για κάθε είδους δαπάνη, μόνο 2 ευρώ ξοδεύει για τη Βουλή!

Ο προϋπολογισμός της είναι κλειστός  και λόγω της χρηστής διαχείρισης, που γίνεται  μας περισσεύουν στο τέλος χρήματα για να κάνουμε συγκεκριμένα έργα. Θέλω να σας υπενθυμίσω εδώ, ότι η Βουλή των Ελλήνων έδωσε 8 εκατομμύρια ευρώ και φτιάχτηκαν την περίοδο του covid 50 κλίνες εντατικής θεραπείας στο νοσοκομείο «Σωτηρία», σε χρόνο ρεκόρ και έσωσαν τη ζωή εκατοντάδων συμπολιτών μας. Αυτό δεν προβλήθηκε ποτέ  από κανένα μέσο ενημέρωσης. Ελάχιστοι Έλληνες το γνωρίζουν.  Ότι, δηλαδή, αν δεν ήταν η Βουλή να φτιάξει και να στελεχώσει μέσα σε τρεις μήνες 50 κλίνες πάρα πολλοί συντοπίτες μα θα είχαν χάσει τη ζωή τους. Όπως και φέτος, τον χρόνο που τελειώνει, εξοπλίσαμε το νέο κτίριο της Οδοντιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Πρόκειται για ένα δημόσιο πανεπιστήμιο με 30 οδοντιατρικές καρέκλες για την εκπαίδευση των φοιτητών αλλά και των μεταπτυχιακών φοιτητών. Επίσης βρίσκονται υπό ανακατασκευή τα 4 χειρουργεία του Νοσοκομείου του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού  με έξοδα της Βουλής των Ελλήνων. Ανακατασκευάστηκαν ακόμη οι κοιτώνες της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων, που ήταν σε άθλια κατάσταση. Οι αξιωματικοί του Πολεμικού μας Ναυτικού,  θα έρθουν αύριο από αυτή τη σχολή  με έξοδα της Βουλής των Ελλήνων.  Κάτι ακόμη ιδιαίτερα συγκινητικό, για μένα ίσως ήταν και πιο συγκινητική δωρεά, είναι ότι κατασκευάζουμε τους κοιτώνες και φτιάχνουμε και χώρους αθλοπαιδιών  στις φυλακές ανηλίκων στον Αυλώνα. Σεβασμιότατε, όταν πήγα μία επίσκεψη μία μέρα, τρελάθηκα με όσα είδα.

Ήταν και απ' τις λίγες φορές που ομοφωνήσαμε όλα τα κόμματα, κύριε Πρόεδρε. Κι’ όλα αυτά όμως που σας είπα γίνονται με ομόφωνες αποφάσεις των κομμάτων, που λαμβάνονται στη διάσκεψη των Προέδρων. Είναι απ' τις λίγες φορές που ξεχνάμε όσα μας χωρίζουν και ενωνόμαστε.  Αυτό το βραβείο, λοιπόν, δε θα το πάρω σπίτι αλλά ως Πρόεδρος θα το αφήσω στη Βουλή των Ελλήνων. Να έχετε υγεία, καλές γιορτές, και σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε».