ΒΟΥΛΗ Επί του ... Περιστυλίου

42 ΤΕΥΧΟΣ_ 007 ένας πολύ βολικός καθεστωτικός μύθος που «ξέπλυνε» πολλούς. Και «έφτιαξε» ακόμα πε - ρισσότερους... * Ήταν ένα σύμβολο αγώνα. Τον οποίο εκεί - νοι που πρωτοστάτησαν, δεν τον διεκδίκησαν. Κι εκείνοι που τον διεκδίκησαν, κατά κανόναδεν συμμετείχαν. Και πουσήμεραέχει ξεφτίσει, γιατί τα ιδανι - κάτουΠολυτεχνείουταμονοπώλησεηΑριστερά που ιδεολογικάηττήθηκεστομεταξύ, αλλάπολι - τικά επιβλήθηκε παντού. Και όσοι εκ των υστέρων έκαναν το «Πολυ - τεχνείο» καριέρα αποδείχθηκαν κατώτεροι της «αγιογραφίας» τους - που οι ίδιοι φιλοτέχνησαν. Στο Πολυτεχνείο κυμάτιζε η Ελληνική ση - μαία και μόνο! Κι όταν μπαίνει το τάνκ της χού - ντας και ρίχνει την πύλη, η Ελληνική σημαία πέ - φτει μαζί.... Σήμερα οι μπαχαλάκηδες, που ασχημονούν στις θλιβερές «επετειακές» εκδηλώσεις, την ελληνική σημαία την καίνε κάθε χρόνο! Το«Πολυτεχνείο» ξέφτισετόσοπολύ, πουτο «γιορτάζουν»πιαοι ορκισμένοι εχθροί και τηςου - σίας και του νοήματος και των αιματοβαμμένων συμβόλων του! Που ήταν το εξής ένα: Η σημαία του... * ΤοΠολυτεχνείο υπήρξε ακόμα η συλλογική ταυτότητα για μια ολόκληρη γενιά: Τη γενιά της Μεταπολίτευσης... Μιατραγικήγενιά - πουτηλάτρεψανοι γονείς της και την αναθεματίζουν τα παιδιά της! --Την λάτρεψαν οι γονείς της, γιατί έκανε αντί - σταση που δεν έκαναν οι ίδιοι, σε ένα ανελεύθερο καθεστώς που οι ίδιοι ανέχθηκαν - ή και το αποδέ - χθηκαν πολλές φορές. Και τοοποίοκατέρρευσε κι έπρεπεόλοι να «δι - καιωθούν» εκ των υστέρων. Κι ας μην κούνησαν το δάχτυλό τους... -- Και την αναθεμάτισαν τα παιδιά της, γιατί εί - δαν την ουτοπία που επαγγέλθηκαν οι γονείς τους, στα νιάτα τους, να μετατρέπεται σε δυστοπία. Είδαν την Δημοκρατία, να μετατρέπεται σε ευ - νοιοκρατία. Είδαν τη Δικαιοσύνη, να μετατρέπεται σε ρου - σφετολογική τακτοποίηση και γενικευμένη ανομία. Είδαν την Ελευθερία, να μετατρέπεται σε τυ - ραννία «Πολιτικής Ορθότητας». Είδαν την Παιδεία, να μετατρέπεται σε προπαγάνδα. Είδαντοαδούλωτοπνεύμα, ναμετατρέπεται σε βούρκο συμβιβασμών κουτοπονηριάς. Είδαν την ανεξαρτησία σκέψης, να μετατρέπε - ται σε εξαρτημένα ανακλαστικά. Είδαν το αίτημα Εθνικής Ανεξαρτησίας, να μετατρέπεται σε καθεστωτική νοοτροπία υποτέλειας και... «Φιλαν - δοποίησης»! Είδαν την «Λαϊκή κυριαρχία», να μετατρέπεται σε κρατικοδίαιτο κομματισμό. Κι είδαν την Αξιοπρέπεια, να μετατρέπεται σε ανυπόφορη δουλοπρέπεια. Αυτό είδαν ταπαιδιά μας. Και το σιχάθηκαν. Με το δίκιο τους... Τοπιοτραγικόγιατη «γενιάτουΠολυτεχνείου» είναι ότι στην αρχή δοξάστηκε για «κατορθώματα» που δεν έκανε - και στο τέλος καταδικάστηκε για «αδικήματα» που επίσης δεν διέπραξε. Όσοι πραγματικά συμμετείχαν στην εξέγερση, στην συντριπτική πλειονότητά τους δεν το αξιο - ποίησαν, δεν το έκαναν καριέρα - δεν τους ξέρετε καν.. Από πολύ νωρίς πήραμε αποστάσεις απ› όλο αυτό το θλιβερό «πανηγύρι»... * Τέλος το Πολυτεχνείο είναι πια ένας άταφος νεκρός. Τον «γιορτάζουμε» κάθε χρόνο, όχι για να τιμήσουμε το αγωνιστικό παρελθόν, αλλά γιατί κάποιοι θέλουν να μείνουν γατζωμένοι σε τωρινά «προνόμια». Πολεμάμε τον παλαιό εχθρό που νικήσαμε - τη χούντα - γιατί δεν τολμάμε να τα βάλουμε με τους σημερινούς μας δαίμονες. Μνημονεύουμε ένα «ξέσπασμα Ελευθερίας» πριν 47 χρόνια, ενώ σήμερα επιβάλουμε την παθη - τικότητα και τη μοιρολατρία. Αναζητάμε εναγωνίως δικαίωση σε ένα φαντα - σιακό παρελθόν, γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε - για το σήμερα που μας βουλιάζει και για το αύριο που μας τρομάζει. Η καλύτερη δικαίωση του Πολυτεχνείου είναι ναπάψουμε νατο «γιορτάζουμε» μεαυτότον τρόπο! Ίσως έτσι θα τιμήσουμε αληθινά την μνήμη του. Και σίγουρα έτσι θα λυτρώσουμε το νόημά του. Αλλά κυρίως θα λυτρωθούμε οι ίδιοι. Όποιος θέλει να τιμήσει το Πολυτεχνείο σήμε - ρα, να τολμήσει να σηκώσει ανάστημα στους σημε - ρινούς τυράννους. Που δεν είναι κάποιοι «κακοί», κάπου «απένα - ντι». Υπάρχουν μέσα μας κι ανάμεσά μας... ΥΓ.1 Φαντάζεστε σήμερα τη νεολαία να αγωνί - ζεται για «Εθνική Ανεξαρτησία» και «Λαϊκή Κυριαρ - χία» ανεμίζοντας την ελληνική σημαία; Αδιανόητο σας φαίνεται, έτσι; Ακριβώς! ΥΓ.2 Και τότε - μετάαπόέξηχρόνιαδικτατορίας - «αδιανόητο» φαινόταν! Αλλά το κάναμε...